Horsham en the Grampians

We gaan met Irene en Judy een dagje naar een gebergte, de Grampians. Dat is een uitloper van de duizenden kilometers lange bergketen The Great Dividing Range. Op de kaart van Australie is de bergketen duidelijk te zien en de Grampians zijn het meest westelijke deel ervan. We gaan met de auto van Irene – een Holden Commodore van alle electronische gemakken voorzien. Er gaat een alarmgeluid als de maximum snelheid wordt overschreden, erg belangrijk want Australiers zijn metéén hun rijbewijs voor een jaar kwijt als de politie ze betrapt. Ondanks de lange rechte wegen rijdt er echt niemand te hard! We rijden over een dirt road, een onverharde weg. Onderweg moeten we stoppen voor een kudde schapen op de weg. We hebben op film hoe we de kudde hebben gepasseerd. In het land om ons heen is niets meer groen, alles is dor en droog. Australie beleeft de grootste droogte aller tijden Na meer dan 100 kilometer komen we in de stad Horsham aan. Marion heeft ook hier gewoond, dus rijden we de hoofdstraat - Main Street - een keer op en neer. Ze herkent nog één gebouw, wit, met een soort van toren erop. Het is tijd voor de lunch. We strijken neer in het Royal Hotel. We kunnen kiezen uit allerlei vlees- en visgerechten. Biertje erbij, een Hahns light. Helemaal top.
Na een uur weer verder, naar de Grampians. Dat is meer dan 100 K’s verder. Australiers korten namelijk alles af. K's zijn kilometers en M's zijn millimeters. We zijn een kwartierje onderweg als Irene me vraagt of ik verder wil rijden. Graag. Een nieuwe ervaring – een grote auto, een V6, uiteraard met automatische versnellingsbak. Even wat uitleg van Irene over de cruise control en we gaan verder.
De Grampians rijzen zonder overgang zo uit het vlakke land op. We slaan af van de hoofdweg, want we gaan naar de watervallen. We moeten dus omhoog. De weg wordt steeds bochtiger en smaller en Irene zegt dat ze blij is dat ze mij heeft laten rijden. Het is echt de long and winding road. Prachtige uitzichten, heel spectaculair. We komen ook door een stuk waar een enorme bosbrand heeft gewoed. Alle bomen zijn kaal en zwart geblakerd. Irene legt uit dat de meeste bomen gewoon weer bladeren en takken krijgen maar dat sommige zo heet zijn geworden dat de sappen in de stam zijn gaan koken. De boom gaat dan dood. Na een half uur zijn we boven. Judy en Marion gaan kijken waar de watervallen zijn, de Mackenzie Falls. De dichtsbijzijnde is 500 meter lopen en we horen van mensen die terug komen dat er nauwelijks water is, een klein stroompje. Geen wonder met de enorme droogte. Irene heeft een ander idee. We gaan naar een uitkijkpunt en stuk verderop. Daar staan we letterlijk aan de rand! van het gebergte. Onder ons gaan de rotsen recht naar beneden. Rechts in de verte zien we tussen twee bergruggen een meer en verder naar links is het uitzicht letterlijk eindeloos.
What goes up must come down. We gaan verder met de auto en dalen af, nu aan de andere kant van de bergen. Het is over vijven als we de hoofdweg bereiken en rijden door naar een klein stadje, Halls Gap. We zien een paar kangaroos, helaas geen koala's. Nou eentje dan maar dan wel een gigant. We gaan terug naar Horsham. We moeten opschieten want de Australiers eten ’s avonds tussen 6 en 8 uur. Daarna is de keuken dicht! Het is het einde van de dag, het moment waarop kangaroos tevoorschijn komen, want ook voor hen is het overdag te heet. Halverwege ziet Irene een hele groep kangaroos in the bush. Stoppen. En filmen! Het is een hele grote groep, we denken van wel 60-100 dieren. En ze gaan op de loop. Man, dit is echt gigantisch!! Ook Irene en Judy vinden het heel bijzonder, zoveel kangaroos. Tegen acht uur bereiken we Horsham en we gaan eten in een roadhouse. Voortreffelijk. Australiers zijn echt specialisten in vlees.
Het is allang donker, dat is het al om 8 uur. Na een uurtje weer verder. Irene neemt het stuur weer over. Omstreeks half elf zijn we weer bij de farm van Judy en John.. Even napraten en dan nog een half uurtje naar Narracoorte. Bij Irene gaat we lekker voor het huis zitten met een biertje en praten na over een sensationele dag. Om 2 uur gaan we plat.