Standing on home grounds

Nou daar ga ja dan, het laatste stukje, wat zal het worden, staat het huis er nog, hoe ziet de buurt er nu uit, de school, is het niet verschrikkelijk gemorderniseerd? Allemaal vragen die zomaar in ons opkomen. Afwachten en flink doorrijden dat is het plan voor vandaag.
Vanaf Narracoorte rijden we in een keer door. Het is ook hier verschrikkelijk droog, het landschap is wat meer heuvelachtig dan de vlakte van Narracoorte en de wijnvelden zijn al snel een herinnering.
In Tailem Bend stoppen we 'for a cuppa and a burger, a real whopper'. 'The whole lot' vraagt het meisje achter de bar, nou dat hebben we geweten. Weight Watchers wordt het motto na deze grote jongen.
In Murray Bridge zien we The Mighty Murray, de op een na langste rivier in Australie. Ik moet het opzoeken, maar ik denk zo rond de tweeduizend kilometer.
Nog een klein uurtje tot Adelaide.
Vroeger zag je de stad al als je de Adelaide Hills uit kwam, maar er is nu een tunnel, voorafgegaan door een zeer steile afdaling. Dwars door de berg hebben ze deze omweg gemaakt omdat het voor de grote vrachtwagens die ze hier hebben te gevaarlijk werd.
De spanning begint bij mij nu echt op te lopen. Warranwood, onze eerst stop langs memory lane was opgeslokt door de 'vooruitgang', de milkbar op Malvern Road was er nog wel maar het werd nu door Aziatische mensen gerund die bijna geen woord engels spraken, dus comuniceren was niet mogelijk.
De verassende wending in Melbourne toen we in het Immigration Museum werden geconfronteerd werden met de reisdocumenten van de hele familie, die daar al meer dan 50 jaar in het archief hadden gelegen. Al die namen van ons gezin in de verschillende vestigingen, van Canberra tot Adelaide, was genoeg om mij een flink brok in mijn keel te geven. Zoveel jaren geleden, er met weinig mensen over te kunnen praten, en dan opeens het bewijs voor je te zien liggen, echt fantastisch.
Als je de Freeway uitrijdt dan kom je op de Cross Roads Adelaide binnen. Nog een klein stukje te gaan en Ruud knijpt in mijn hand en daar is het dan, aan de rechterkant van de weg torent de bovenverdieping van ons huis boven het hek uit. "Het staat er nog", roep ik uit "het staat er echt nog, zie je wel hoe groot het was". Geen verzinsels van die gekke Van der Puttens, maar echt. De boom, ja Hans de apeboom, rijst hoog boven het dak uit. Je had gelijk hoor broertjes, jullie hebben echt in die boom geklommen. Bijna onmogelijk als je bedenkt hoe klein jullie toen moeten zijn geweest, 9 en 10 jaar!!
Mijn moed verzamelent bel ik bij de toegangspoort aan, ja jongens, een echte toegangs poort heeft het huis nu. Een jonge vrouw doet open en vertelt ons, na mijn uitleg, dat we wel even binnen mogen kijken. Zij woont er zelf niet en de heer des huizes ligt boven te slapen want er was een bruiloft geweest. Zij en haar familie waren er te gast maar we waren vrij om rond te kijken. Nou dat aanbod hebben we natuurlijk niet afgeslagen. We kwamen bij de aanbouw aan de zijkant binnen en keken onze ogen uit. Wat ze met het huis gedaan hadden was fantastish.
Onze keuken en tussenkamer plus de slaapkamer van Peet en mij en nog een flink stuk was tot een grote woon-eet-keuken eenheid omgetoverd. Bovenop onze waterput stonden twee grote garages die aan het huis waren vast gemaakt en waar jouw mes zou moeten liggen Hans is nu een zwembad.
De familie zelf hebben we nog niet ontmoet, maar een van de gasten vertelt ons dat er een geschiedenis over het huis is geschreven waarin wij ook worden genoemd. Er staat, dat het een boarding house is geweest en dat het huis in de 70er jaren in verval is geraakt.
Een drogist uit Unley heeft het gekocht en heeft het fantastisch verbouwd. Nu woont er sinds december 2006 een jong gezin in.
We schrijven een briefje met het verzoek om een kopie van de history te mogen krijgen en wellicht kan ik dan nog wat toevoegen. We willen al bijna weggaan als de eigenares met haar 2 kleine kinderen binnen komt. Zij hoort ons verhaal aan en vindt het zo leuk dat zij alle stukken voor ons zal copieeren en dat wij welkom zijn om nog eens langs te komen, zelfs de hele familie indien mogelijk we zijn ' very welcome to come and visit her and her family'