From Port Fairy to Narracoorte

19 Februari. We komen aan in Port Fairy. We checken in op de camping en rijden naar de haven voor een fish and chips. Voor 13 Australian Dollars, dat is nog geen 9 Euro, zitten we heerlijk verse gebakken vis te eten. We delen één portie chips. Dat is volgens de dame achter de balie genoeg voor met z’n tweeën. Inderdaad een goed advies. Later vragen we ons af met hoeveel mensen je een large portion kan eten. We rijden terug naar de camping. Marion gaat op de internetkiosk van de camping schrijven in Auskoogie en ik ga de camper installeren. Na een kwartier barst er een vogel’concert’ los. Er zijn wel 100 cockatoos in de lucht die allemaal een slaapplaats zoeken in de bomen van de camping. Wat een schouwspel! Het duurt wel een half uur voordat ze allemaal een tak hebben gevonden. Vaak met z’n tweeën of drieën naast elkaar.
De volgende ochtend, 20 februari worden we gewekt. Niet door de wekker maar door de cockatoos. Die zijn nu allemaal tegelijk en vroeg wakker. We hebben de avond ervoor foto’s uitgezocht voor Auskoogie. Marion schrijft verder en ik zet de foto’s op de site. Daarna alles opruimen schoon water aanvullen en tanks legen. We gaan weer onderweg. We denken naar Portland. We schieten flink op en we besluiten dat Portland toch wat minder interessant is, dus stellen we ons reisdoel bij – het wordt het stadje Mt.Gambier. Marion belt naar Irene Ireland in Narracoorte. Een kennis van Zita. Irene geeft ons tips voor bezienswaardigheden onderweg en spreken af haar op 21 februari te ontmoeten. De eerste tip van Irene is Dartmoor. Langs de hoofdstraat van dit kleine stadje stonden bomen die door ziekte zijn afgezaagd. Een man kreeg het idee om van de onderkant van de zieke bomen beelden te maken. Zijn gereedschap was een kettingzaag. Het resultaat is verbluffend. We lunchen in de camper en krijgen daarbij bezoek van een Magpie. Een vogel die lijkt op de hollandse ekster maar juist heel mooi kan zingen. Hij eet met ons mee. Het is half vier als we vertrekken richting Mt.Gambier. Daar zijn we tegen vieren en na wat heen en weer rijden vinden we de weg naar de vulkaankrater, want dat is Mt.Gambier, een uitgedoofde vulkaan. De krater is gevuld met water en dat heeft een geweldig mooie blauwe kleur, uniek in de wereld. Het is vijf uur geweest als we vertrekken. Het is niet erg ver meer naar Narracoorte – we zijn allang gewend aan de australische afstanden – het is maar 100 kilometer. Op de kaart ziet de weg er redelijk recht uit. Als we doorrijden zijn we met anderhalf uur in Narracoorte. En dat klopt. We checken in en gaan boodschappen doen. Met de camper. Vanavond T-bone bakken op een van de openlucht BBQ’s van de camping. Ze zijn wederom voortreffelijk. Hadden de slagers in Nederland maar zulk lekker vlees. Dus niet zo dun en niet met water ingespoten waardoor het meteen bakt. Na een heerlijke maaltijd in de openlucht ruimen we af als de telefoon gaat. Het is Irene, ze vraagt waar we zijn en is verbaasd dat we al in Narracoorte zijn. We spreken af voor de volgende ochtend, 21 februari, half tien op de camping op de koffie.
Op 21 februari omstreeks half tien komt Irene aangereden. We maken kennis met haar. Een vive dame van 74 jaar. Ze heeft het plan gewijzigd. We gaan meteen met de camper naar haar huis, parkeren het ding daar en stappen bij haar in de auto, een Holden Commodore. Een bekende naam voor Opel-rijders. We gaan koffie drinken op de stud farm van haar dochter Judy en haar man John in Binnem zo’n 30 kilometer verder.